Dag 47 23-03-2013

Vandaag is het weer tijd voor onze workshop techniek. Normaal gaven we deze ochtend ook zwemlessen, maar door het slechte weer kon dit niet doorgaan. Deze middag gaan we batikken, dit is een witte T-shirt verven in een bepaalde kleur. En door knopen te maken met touw kan je allerlei leuke vormen maken in deze T-shirts (zie foto’s). Een aantal dagen geleden had ik al verf en T-shirts gezocht en had ik ook al de verschillende technieken eens geprobeerd. Omdat nu ook iedereen van Bangwé ging meedoen moesten we nog wel wat T-shirts bij halen. We trokken naar Manga market dit is een heel grote markt en meestal is het
hier ook veel goedkoper. Ik had de vorige T-shirts hier ook gehaald dus ik moest niet al te ver zoeken. Om 2 uur ging onze workshop zelf van start. Ook Ben kwam ons assisteren. We hadden hem gisteren tijdens het eten verteld wat we vandaag gingen doen en hij was meteen dol enthousiast want het was van in zijn kindertijd geleden dat hij dat nog had gedaan. In het begin begrepen ze niet echt wat de bedoeling was. Maar nadat ze het 1e resultaat hadden gezien begonnen ze allemaal gretig knopen te leggen. Ben en ik hielpen de kinderen met de verschillende knopen te leggen en Bob en Jens sneden touw af. De resultaten waren boven alle verwachtingen in echt prachtig. Na het batikken kwam John (een 11 jarige jongen van Mandoleo) naar mij en hij (zeggen is een groot woord), hij maakte me duidelijk dat hij erg veel last had van iets op zijn been. Toen ik dit naderbij bekeek schrok ik wel even. Op zijn been stond een zeer groot gezwel. Ik heb meteen de verpleegsters gevraagd om na hun lessen even te passeren om er eens naar te kijken. Lang heb ik niet op hen moeten wachten. Nadat ze er naar hadden gekeken leek het beter om hem mee te nemen naar een dokter. Katrien gaf ons de contactgegevens van een Amerikaanse dokter, want veel vertrouwen hebben we niet in de plaatselijke dokters. In de vlucht keek dokter Pepper naar de wonde en hij stelde ons gerust dat dit een zeer voorkomende kwaal is hier. Het gezwel was ontstaan door de slechte hygiëne waarin de kinderen hier leven. Het is een kleine ingreep maar hij moet daarvoor wel naar het ziekenhuis. Ze snijden het gezwel open en halen al het “vuil” er uit. We besluiten dat Kaat meegaat omdat zij een verpleegster is en ik omdat ik hem het beste ken omdat ik iedere dag studie aan hem geef. We beslissen om eerst naar een dispensarium te gaan. Daar aangekomen mogen we bijna onmiddellijk binnen bij de dokter. Hij keek naar het gezwel met een zaklamp die je bij ons in de Aldi koopt. Toen Kaat vertelde dat ze een verpleegster was, stelde de dokter meteen voor om haar een pakje te geven en haar de behandeling te laten doen. En eerlijk gezegd had ik ook meer vertrouwen in ons Kaat dan in de Afrikaanse dokter. Kaat paste toch vriendelijk. We werden naar een klein operatiekwartier gebracht. Toen de verpleegster met al het materiaal afkwam, voel

de John de bui precies al hangen. Hij begon van alle gebaren te maken dat hij geen spuit wou. We dachten dat de dokter wel snel zou komen, maar de verpleegster vulde de spuit al. Wat bleek, de verpleegsters hier doen de ingrepen. John werd heel, héél onrustig dus de verpleegster besloot toch de dokter er bij te halen. Hij keek nog eens naar de wonde en zij dat we toch maandag maar moesten terugkomen. Omdat ik echt niet wou dat John nog 2 dagen met dit gezwel moest rond lopen besloten Kaat en ik het in een ander hospitaal te proberen. We reden naar Baptist, dit is het hospitaal waar dokter Pepper werkt. Na een uur te wachten mochten we daar eindelijk binnen. Het was een zeer korte consultatie. De dokter heeft eens van ver naar de wonde gekeken en gezegd dat we morgen maar terug moesten komen omdat het nog niet “rijp” was. We wisten dus weer wat te doen morgen. ’s Avonds hebben Bob en ik een risk spel in elkaar gestoken.
En hebben we dit met z’n allen gespeeld. Ook Katrien en Encora vervoegden ons. Weer een leuke avond.